Babamlar 7 erkek kardeştiler. Biz Değirmenci Hacı Mehmet’in çocukları olarak tüm amcalarımızı çok sevip saymışızdır. Ancak Ahmet amcamızdan gördüğümüz ilgi ve sevgi çok koşulsuz ve destekleyiciydi. Öncelikle akrabalarına sonra tüm mazlumlara el uzatan, haksızlığa kim olursa olsun göz yummayan bir insandı.
Bizler bugünümüzü tümüyle onun çaba ve fedakarlıklarına borçluyuz.
Dağpazarı köyü, Karaman, Konya, Almanya, Romanya ve Rusya’da geçen ömrüne tüm Avrupa ve Orta Doğu ülkeleri ile Sudan ve Türkiye’nin tüm yörelerine yaptığı seyahatleri sığdırmış ve elbette pek çok hayata dokunmuştur.
Amcam son günlerinde bile anılarını yazmayı tamamlamak için çok saba sarf etmiş ve “Ben ilkokul mezunuyum. Meryem benden bu kadar. Bu notları yayınlamak, kitap haline getirmek size düşer” diyerek bu işi bana vasiyet etmiştir.
Aşağıdaki sözleri anılarını yazmadaki amacını ortaya koyar gibidir:
“Hiç kimse geçmişini unutmasın. Bu yazdıklarıma belki kızıp gücenecekler ama kızsın kızmasın insanlık menfaat dünyası olmamalı ve gerçekler herkesçe bilinmelidir”
Amcamın hatıralarını derleyip toplarken mümkün olduğu kadar üslubuna dokunmamaya çalıştım. Sadece tarih sırasına ve konu bütünlüğüne dikkat ederek yazıları toparladım.
Hatasız kul olmaz ama hepimiz kendi hayatımızda erdemleri ne kadar çoğaltabilirsek o denli insan oluruz bence. Tüm yazıları okuduktan sonra amcamın kıymetini daha da iyi anladım ve ona olan sevgim daha da çok arttı.
Ruhu şad olsun…
