Vicdanları bitmiş, insanlıkları ölmüş
Senin gönlün nasılda böyle taş kesilmiş?
Nasibini alamamışsın merhametten
Hayvandan da aşağıda bir halde durmuş.
Anne acıyla ağıt yakar evladına
Baba sessiz içi acır, çöker yanına
Sen ki , ey taş kalpli gafil, kendini bilmez
Neyin güldürüyor seni yangın anında?
Merhamet bilmeyen, vicdansız, sevgi körü
Hangi karanlıktan aldın bu zalim özü?
Ateşi bile utandırıyor bu yürek,
Nasıl taşır ismi, insan diye bir sözü?
Ateş çatırdar, duman ağlar, insan titrer
Yüreklerde yer buldu yiten güzel canlar
Sen ki insan suretinde bir yüz karası
Hayvandan aşağı, var mı başka tanımlar?
Unutma, ateş her düştüğü yeri yakar!
Vicdanın düştüğü her yerde tufan kopar!
Ey vicdansız, insanlıktan nasipsiz kork!
Çünkü her ağıt bir gün seni de yakar!
