Son nefesinde bile yürekten gelen ses,

“Refik’i Âla’ya” diyerek verdi nefes,

Canı Rahman’a teslim ederken dahi,

Düşündü ümmetini, baktı semâya bir kez.

Veda ederken bu dünya zindanına,

Merhameti sardı her bir yanına,

Dedi ki Resul, “Ümmetim, ümmetim”,

Bıraktı ardından dualar, hatıra.

Toprağa değdiğinde mübarek teni,

Gözyaşıyla ıslanmıştı her bir seveni,

Lakin O, unutmamış ümmetini,

Ümmetim, ümmetim, dedi nefesi.

Dünyadan göçse de nuru baki,

Kalplerimize yazıldı her bir sünneti,

Ümmetim dediğinde titredi dağlar,

Rahmetin ardında iz bıraktı çağlar.

Ebu Bekir sıddık şahit sesine

Ağzı kıpırdıyor konarken kabrine

Dudaklarında bir sözü nefesi

Ümmetim ümmetim diye istiyordu.

Kıyamete dek uzanır O’nun sesi,

Yeryüzü şahit, O’nun merhameti,

Son nefesinde bile anar ümmeti,

Ümmetim diyerek, Nebi’nin sesi.