Bu şehrin sahibi var, aşkı öğreten
Sözleri zamansız, çağlardan gelen
Ne gam var, ne keder, sevgi tek rehber
Konya’nın dili her gönüle değer.
Bu şehirde ne saltanat, ne de taht
Gönüller sultanı, Mevlâ hakikat
Konya, susayanın bulduğu vuslat
Burada aşk diri, ölüm bir rahmet.
İlahi aşk döner sema da sessiz
Gönüller vurgun, vuslata ermişiz
Yer altı, yer üstü, bir farkı olmaz
Hak olan hükmeder, görmeseniz siz.
Manevi kubbenin altında bu yer
Her adımda bolluk, bereket iner
Altın belde Konya, ölçülmez değer
Manevi kubbenin gölgesinde yer.
Konya’nın sahibi var, gönül bilir
Toprağı aşk kokar, havası misktir
Şems’in nefesiyle yandı bu diyar
Güller dile geldi, aşk oldu bahar.
Geceleri sükûtta yankılanır ses
“Gel ne olursan ol…” der ulvi nefes
Bu davet Hakk’tan, bu Mevlâna’dan ses
Konya’nın sahibi var; “ yine gel…” sen.
Bu şehir huzur, sevgiyle kurulu
Gözden silinir, dünyanın bulutu
Gelen her yolcuya der ki bu makam:
“Kalbinle bak dostum, Konya nûr dolu.”
Her sabah güneş, aşk diyerek doğar
Gece manevi âlem zikre başlar
Baki olan Hakk’tır, kalplerde bilir
Konya’nın sahibi, Mevlâna pirdir.
Gök kubbe altında yükselir nida
Sesler susar, ruh konuşur duada
Konya bilir sırrı, her taşı aşkta
Sahibi Rahman’dır, tecelli onda…
