KONYAMIZIN ATA SPORU BİSİKLET (2)

Nizamettin Yetişen

18.11.2020 - 07:51 Yayınlanma

KISSADAN HİSSELER

Sevgili okurlarım, çok değerli sportmen aynı zamanda mütevazi ve hoşgörülü bisikletçi kardeşlerim, bugün Konya’nın Ata Sporu Bisiklet Konulu yazımın 2. sayısını çıkarmanın mutluluğunu yaşıyoruz.

Bugünkü sayımda ilerideki sayılarımızda geniş şekilde sizlerin okumasına, bilgilerine sunacağım, Konya’mızın gururları, medari iftiharları olan bisikletçi kardeşlerimin başlarından geçen, bizzat yaşadıkları olayların özetlerini sizlere aktaracağım. Ayrıca kendisinden gazetecilik konusunda pek çok şey öğrendiğim, ilk ve son öğretmenim, ustam eski dostum Nail BÜLBÜL ağabeyimden duyduğum bisiklet ile ilgili konuları da sizlere aktaracağım bana bu fırsatı veren Nail ağabeyime sonsuz teşekkür eder, saygılarımı sunarım.

Şehrimizin tanınmış seçkin ailelerinden sanayicilerinden olan Balkan Şampiyonu unvanını hakkı ile üzerinde taşıyan kısa da olsa mesai arkadaşlığı yaptığım Erol KÜÇÜKBAKIRCI’ın başkanlığında kurulan bisiklet federasyonu kurullarını da aşağıda sizlerin bilgilerine sunacağım.

Konumuza milli bisikletçilerimizden ve aynı zamanda sanayicilerimizden okul arkadaşım SÜLEYMAN OKUR’dan başlamak istiyorum.

Okur, çok sevdiği eşi ile evlendikten sonra, eşi kayınbabasının yanlarından yaşamasını istemez ya ben ya baban der tutturur. Süleyman kardeşim de eşini fazla kıramaz ve babası Mehmet beyi aldığı gibi bir kış günü buz gibi soğuk olan tek odalı bağ evine götürür ve oraya yatırır ayrıca burada babası da hasta sonuç da bizim Süleyman hasta babayı buz gibi yerde bırakarak eve döner yol babasının yaşlı gözlerle kaldığını göz önüne getirinde dayanmaz babasının yanına döner ama Baba iki gözü iki çeşme ağlamaktadır. Bizim Süleyman hasta yaşlı babasına sarılır ikisi birlikte ağlamaya başlarlar yanlarında bulunan Süleyman’ın ilk oğlu Ercan babasına döner ve ‘Babacığım sen yaşlanınca ben de seni buraya mı bırakacağım’ der dedem gibi.

FOTO- Tarihten bir yaprak. 3 Mayıs 1965…

Süleyman, daha fazla dayanamaz ve babasını kucakladığı gibi arabaya götürür ve eve dönerler bu yaşanmış olay hepimize örnek olmalı diye düşünüyorum.

İkinci bir olay da kıymetli dostum Nusret ERGÜL’den dinlemiştim. Dünya 27. olmak o kadar kolay bir iş değildi. Nusret bu unvanı alabilmek için fakir bir ailenin çocuğu olduğunu, eve ekmek getirmenin ne kadar zor olduğunu, yaşlı babasının günlük yaşantılarından anlatmaktadır. Pist ve yolların kuralı olan 60 yıllık dostum Nusret, bisiklet sporunu çok sevmekte ama bisikleti de olmadığından düşünür taşınır gara, istasyona gider vagonlardan kamyonlara Adana’dan gelen karpuz ve kavunları kan ter içinde boşaltır buradan aldığı ücretleri biriktirerek kendisine bir bisiklet alır ve onunla acemiler arası düz bisiklet yarışlarına katılarak 5 hafta sonunda şampiyon olarak hocası, antrenörü Nezir Sonakın’ın dikkatini çeker ve kendisine eski de olsa yarış bisikleti verirler.

FOTO- 1960’lı yılların milli bisikletçisi Ali Azınç.

Bir diğer olayda kısaca anlatayım Nusret gibi bisiklet sporcunu çok seven Yusuf Ecevit bu kardeşimiz de sanayilerde yoğun pisin kirin içinde çalışırken acemiler yarışında dereceye girince Konya Takımına alırlar. Fakat işi bu sporu yapmasına mani olduğu için, Şekerspor Başkanı rahmetli İBRAHİM ÖNDER’e giderek durumunu anlatır, yalvar yakar iş ister. Bu isteği geç de olsa yerine getirilir ve sanayiden şampiyonluklara uzanır. Bu şampiyonluklar bu kadar kolay olmasa gerek.

Sayın okurlarım, bu kısa kıssalardan hepimizin bir ders almasını, çıkarmasını tavsiye ederim.