Erzurumun son halk hikayecisi Behçet Mahir hastadır, Edebiyat Fakültesi Halk Edebiyatı hocaları hasta yoklamaya giderler. Kalabalık hoca grubuyla aniden karşılaşan ev halkı telaşlanır. Ancak Behçet Mahirin karısının oralı olmaya hiç niyeti yoktur.
- "Ana! Neydececeyığ, bak bir sürü pirofosor gelmişler"
Diyen kızına telaşlanmaya gerek olmadığını şu sözlerle açıklar:
-"Di get! Pirofosor dedeğin ne çi? Behçetin yalanlarını yazir, yazir pirofosor olirlar"
Hemen belirteyim ben Erzurum'lu Behcet kadar Mahir değilim; sadece isim benzerliği vardır. )))
Milletlerin tarihinde kimi zaman uzun süren fetret dönemleri yaşanır. Arazi adeta çoraklaşmış hiçbir ürün yetişmez haldedir. Medeniyet inşa etmiş milletlerde bu fetret dönemlerinin uzun sürmesi bütün bir insanlık için kayıp zamanlardır ve tesiri neredeyse küresel ölçekte olmaktadır.
Sanat adına soytarılık, ilim adına şarlatanlık, ticaret ve sanayi adına sahtekarlık geçer akçedir.
Toplum önderleri ahlaksız, arsız, hırsız olunca ahali yol olarak ahlaksızlığı, hırsızlığı tercih etmeye başlar.
Sonra halk bozuk olduğu için bozuk kimseleri yönetici seçer derler veya tam tersi bozuk yöneticiler halkı ifsat etti derler. Kalsik tavuk mu yumurtadan çıkar yumurta mı tavuktan çıkar meselesi.
Kimin nerden çıktığı değil sonuç önemlidir bence. Orta yerde çürümüş ve laşe olmaya yüz tutmuş bir insanlık vardır son tahlilde.
Böyle zamanlarda zevahiri kurtarma veya bayalığı örtme amacıyla görüntüye çok ama çok önem verilir. Her yerde şatafat vardır. Görüntü mübtezelliği örtsün istenir. Ziya Paşa merhum; bed asla necabet mi verir hiç üniforma, zerdus palan vursan eşşek yine eşşektir. Beyitiyle bu durumu muhteşem bir şekilde izah edivermiştir.
Yaşadığımız dönemi bir fetret dönemi olarak tanımlayabilir miyiz; bilmiyorum. Ama intihal ile titr elde edenlere bakarak ve bunların talip olduğu mevkileri gözönüne alarak aydınlık zamanlarda olmadığımızı rahatlıkla söyleyebiliriz diye düşünüyorum.
Allah encamımızı hayreyleye!