Ebeveynlik. Anne-baba olmak. Çocuk yetiştirmek. Bir insan yetiştirmek. İnsanın yapabileceği en önemli iştir. Ebeveynlik sadece zor değil aynı zamanda korkutucudur da. Çok heyecan verici, tatmin edici ve de hayal kırıklıkları yaratabilecek bir iştir.
Çocuğun sağlıklı büyüme ve gelişmesi, doğumdan itibaren içinde bulunduğu aile bireylerinin olumlu, tutarlı ve sevgi dolu tutumuna bağlıdır. Aile, çocuk için önemli ve ilk sosyal deneyimlerini edindiği ortamdır
Çocukların ailelerinden gördükleri tutumlar, onların kişiliklerine, benlik algılarına ve çevresindeki insanlarla olan ilişkilerine etki etmektedir. Anne ve babalar tutum ve davranışlarıyla çocuklarını duyarlı, ilgili, sorumlu, mutlu veya kaygısız, sorumsuz ve mutsuz bireyler haline gelmelerine katkı sağlayabilmektedirler.
Çocuklar ailelerinden aldıklarını başkalarına yansıtacaklarından sağlıklı bireyler ve sağlıklı nesiller yetiştirilmesinde anne ve babalara büyük sorumluluklar düşmektedir. Çocuğun büyümesinde ve gelişmesinde, ailenin çocuğa yaklaşımı sosyal gelişiminin temellerinin atılmasında etkili olabilmektedir.
Anne babaların çocuklarına karşı tutarlı ve düzenli olarak gösterdikleri davranış kalıpları, çocukların ruhsal uyumu açısından belirleyici rol oynar. Anne babanın olumlu ve destekleyici tutumları çocuğun gelişimine katkı sağlarken, olumsuz ve kısıtlayıcı tutumları bazı ruhsal problemlerin ortaya çıkmasına neden olabiir.
Sonuçları bu kadar önemli olmasına ragmen bu konuda hiçbir formel eğitimimizin olmaması işi daha da zorlaştırmaktadir. Ebeveyn davranışı hayatın her boyutunu etkileyebilir.
Anneannelerimiz ebeveynlik dersleri mi aldı? Neden bu konuda desteğe ihtiyaç duyalım?
Annelerimiz ve anneannelerimiz hiçbirzaman ebeveynlik dersleri almamış, bu konuda kitaplar okumamış, psikiyatristlere gidip danışmamışlar ya da bu konuda grup terapilerine , derslerine katılmamışlardır. Onların zamanında çocuk yetiştirmek herkesin yaptığı bir işti. Insanlar büyük ailelerde yaşıyor, akrabalar birbirlerine yakın oturuyordu. Aslında anne ve anneanelerimizin belki de tek işleri ya da sorumlulukarı çocuk yetiştirmekti.
Günümüzde yaşantımız da, toplulumumuz da çok değişti. Eskiden toplum aileyi desteklemek konusunda çok daha donanımlıydı. Çocuklar ebeveynlerini ve öğretmenlerini dinler ve onlara saygı duyarlardı. Annelerin çoğu evkadınıydı ve evin ekmeğini baba kazanırdı. Aileyi oluşturan değerler çok değişti. Çocuklar ebeveynlerin ve öğretmenlerin otoritesini eskisinden çok daha fazla test etmektedirler.
Tüm bu değişimler günümüzde sağlıklı çocuklar yetiştirmek ve de ebeveynliğimizden aldığımız doyumu artırmak için bu konuda okumamızı danışmamızı gerektirir oldu.
