İşsizliğin toplumun kanayan yarası olduğundan bahisle hassaten sebepler dairesinde hallinin önem ve öncelikle eğitimden geçtiğinden dem vurmuştuk.
İşsizlik özellikle gençler üzerinde yıkıcı etki eder. Gençler, eğitim çağında “irade terbiyesi” almadıkları için bu süreci yönetmekte aciz ve edilgen kalırlar. İrade terbiyesi ile irade güçlendirilmediği takdirde, istek ve arzular; doğru ve gerekli olanların yerini alır. Yani, eşyanın tabiatı gereği huy, davranış ve fiiller “kolay olana” yönelirler. Günümüzde bu, internet/sosyal medyaya meyletmek ve zamanı bunlarla geçirmek şeklinde ortaya çıkar. İnternet/sosyal medya baskın olarak gençliği gaflet ve delalete sürükleme vasıtası olarak kullanılmaktadır. Bu yönüyle genelde zararının faydasından katbekat fazla olduğu söylenebilir.
Zira, genç kendini bağımlı ve asosyal yaptığı gibi aklı, kulakları, gözleri önemli ölçüde dumura uğramıştır. Yani, akletme, hakikati görme ve duyma yetileri işlevlerini neredeyse yitirmiştir. Bir şairimizin deyişiyle “ Ben ne hâldeyim ve bu hâl neyin nesi” diye kendilerini asla sorgulamaz. Bir başka ifadeyle durumsal farkındalıkları yok denecek kadardır. Bu internet/ sosyal medya, tv vb. gibi vasıtalarla, hak ile batıl karıştırılarak kişinin temyiz yeteneğinin hileyle aldatılması ve tezvîratla toplumda güven duygusunun ortadan kaldırılması amaçlanmaktadır. Bu oyun öyle sinsice oynanmaktadır ki, gençlik şöyle dursun yaşça kemale ermiş olgun insanlar bile amiyane tabirle tufaya gelmektedirler. “Eh canım sende! Araştırma, öğrenme vs. gibi sadece müspet yönde kullan, elinde değil mi? “ diyerek konu geçiştirilemez. Bunun için başta vurguladığımız gibi iyi bir irade terbiyesiyle güçlü bir irade gerekir.
Yaşanan bu olgu: “Olur böyle şeyler” diye sıradanlaştırılamaz; “Toptancı bir bakışla, sürü” yaklaşımıyla çözüm bulunamaz; İsminde” gençlik olan muhtelif kurumlar kurduk ya, bu işle meşgul ... kurumu/ merkezi var ya “ diyerek savuşturulamaz…
Ezcümle: gençlik başıboş, işsiz bırakılamaz. Neden? Çünkü gençliği ifsat olmuş bir milletin geleceği de olmaz.
