Arapların İslamiyet'ten önce M.S. 450-600 yılları arasında yaşadıkları döneme "CAHİLİYE DÖNEMİ" denir. Hz. Muhammed'in peygamber oluşu ile bu dönemin bütün kötü alışkanlıkları sona ermiştir.
Bu dönemin insanları Allah'a kulluk etmekten uzaklaştılar. Allah'ın emir ve yasaklarını dinlemeyip kendi arzu ve heveslerini yaşıyorlardı.
Kendi elleriyle yaptıkları putlara tapıyorlardı. Putlar çoğunlukla taş, ağaç ve madenlerden yapılıyordu. Bazen de Hz. Ömer (r.a.) cahiliye yıllarında tapınmak için yaptıkları helvadan putları daha sonra acıkınca yediklerini söylerken, ne kadar hata ettiklerini ifade etmiști.
Hübel bu dönemdeki sembol saydıkları 360 putun içerisinde en büyük olanıydı.
Yoksulluk ve zulüm güçsüz halkı canından bezdirmişti. Bilhassa kadınlar ve kızlar köle olarak satılıyordu. Kız çocukları aileleri için utanç kaynağı oldukları için hiç değer görmez, diri diri toprağa gömülürlerdi. Sonradan Müslüman olan bir sahabi (Peygamber zamanında yaşayan kişi) dışarıda oyun oynayan kızını yanına çağırınca, kızı sevinerek yana koşmuştu. Onu toprağa gömerken yaptığı feryatlar hala kulağımda diyerek üzüntü ve pişmanlığını söylemiştir.
Bu dönemin özellikleri arasında sürekli olarak kan davaları yaşanırdı. Kumar oynamak çok yaygındı, zenginler her türlü kötü işlerini yaptırmak için rüşvet verirlerdi. İçki içmek çok yaygındı. Kabileler arasında sıklıkla savaş oluyordu. Fakir halkın çaresizliğinden yararlananlar tefecilik yapıyordu, zina çok yaygındı, köle ticareti yapılıyordu.
Bu döneme adını veren 'Haram Ayları'nda savaşlar olmazdı. Bu aylar. Recep, Muharrem. Zilhicce ve Zilkade aylarıdır.
Ümmetimden Cahiliye dönemine ait 4 şey var ki bunları kolaylıkla terk etmezler. Bunlar: Asaletiyle övünme, meshepleri (soyları) kötüleme, yıldızlarla yağmur isteme ve bağıra çağıra ölülerine yas tutmalarıdır. (Hadis; Müslüm, Cenaiz, 29)
DEVAM EDECEK...
MEHMET ÖZKENDİRCİ