Hala severken sevdiğinden ayrılıp acı çekmeyen biri hemen hemen hiç yok gibidir. Ayrılmak zorunda kaldığımızda çok farklı hisler yaşarız. Üzüntü, özlem, öfke, değersizlik vb.
Ayrılık acısını sözcüklerle ifade edenlerin genelde ortak söylemleri; kalbim çok acıyor, dayanamayacak gibi hissediyorum, canım hiçbir şey yapmak istemiyor çok kötüyüm, onsuz nasıl yaşayacağımı bilemiyorum, ona her şeyimi vermiştim ama beni terketti vb.
Aşk, sevgi dediğimiz duygular bizi karşımızdaki insana herkesten daha çok yakınlaştırır. Artık hayatta yaptığımız her şeyi sevdiğimiz insanla paylaşmak isteriz, yanımızda yokken özlem duygusunu hissederiz, gelecekle ilgili uzun vadeli planlar yapar hayaller kurarız, bütün hayat planımızın içine sevdiğimiz insanı da dahil etmeye çalışırız. Ayrılık düşüncesini aklımıza getirmemeye çalışır hayatımızı hiç ayrılmayacakmışız gibi devam ettirmeye bakarız. Sevgi gerçekten çok güçlü bir duygudur.
Fakat hayattaki bütün olasılıklar gibi ayrılmak da bir olasılıktır. İki insan birbirini sevebilir, bağlanabilir, ortak hayaller kurabilir. Fakat bir gün duygular eskisi kadar kuvvetli olmayabilir, ortak hayaller eskisi kadar cazip görünmeyebilir, karşımızdakinin davranış ve yaşama bakış açısı onunla bu hayatta beraber yürümeye artık uygun gelmeyebilir. Bunlar olası ve çok normal duygulardır.
Böyle bir durumda terkedilen tarafın, eğer hala aynı kuvvetli duygularla ve aynı ortak hayallerle devam ediyorsa bu ayrılığı hemen kabul edememesi, üzülmesi, acı çekmesi, kendini değersiz hissetmesi, artık yoluna yalnız devam edeceğini düşündüğünde boşlukta hissetmesi genelde yaşanan duygulardır.