İnsanların en değerli hazinesi hiç kuşkusuz aileleridir. Aile insanın ayrılmaz bir parçasıdır. Hayatta insanın başına her şey gelebilir. Tüm olumsuzluklar tüm sıkıntılar, tüm dertler insanı üzebilir. Hayattan soğutabilir, sevdiklerinden uzaklaştırabilir. Bazen öyle anlar gelir ki en sevdiğin en değer verdiğin kişiden bile uzaklaşmaya başlarsın. Canımızı sıkan, bizi üzen, bir yabancı olsaydı yeri gelir onu bir daha aramaz bir daha sormayız. Fakat aynı durumdaki ailemizden eşimizden, çocuklarımızdan birisi olduğunda işin rengi değişiyor.

Ailemizden birisi ile ne kadar tartışsak da, araya ne kadar kırgınlık girse de hiç bir olumsuzluk bizim ailemizden daha öne çıkamaz. Daha öncelikli değildir. Örneğin bir evde kavga çıkıyor, tatsız durumlar yaşanıyor, kırgınlıklar oluyor. Belli bir zaman sonra araya soğukluk dahi giriyor. fakat ne zaman ki bir sıkıntı ile karşılaşıldığında ilk yanımızda yine aile oluyor. Bu örnekte de belirttiğim gibi aile arasındaki ilişki pamuk ipliğine asla bağlı  değildir.

Aileler arasında tartışmalar olabilir, anlaşmazlıklar olabilir, her ne olursa olsun aile bölünmez çünkü aile bireyleri et ve tırnağa benzer. Nasıl et tırnaktan ayrılmıyorsa insanda ailesinden ayrılamaz. Er geç kırgınlıklar sona erer. İnsan dara düştüğünde kimsesi yoksa da ailesi yanında olur.