Earle Dickson, 1920’li yılların başında, ABD’de ameliyatlar için gazlı bez ve pansuman malzemesi üreten bir şirkette çalışıyordu. Dickson’un eşi Josephine yemek yapmayı sevse de sürekli elini kesiyor veya yakıyordu.
O zamanlar bu tür küçük yaralanmalarda bir parça gazlı bez ve bu gazlı bezi yerinde tutmaya yarayan yapışkan kumaş sargı kullanılıyordu. Ancak her seferinde her iki malzemenin de ayrı ayrı yaranın boyutuna göre kesilmesi gerekiyordu. Üstelik kumaş sargının tek başınayken ele sarılması kolay değildi. Bu yüzden sargı sık sık düşüyordu. Dickson bu duruma daha pratik bir çözüm bulmak için birtakım denemeler yapmaya başladı.
Earle Dickson önce cerrahî bir bant şeridinin ortasına steril bir gazlı bezi katlayıp yerleştirdi. Ardından da kendi kendine yapışmaması için bandı krolin adı verilen yapışkanlı bir kumaş ile kapladı ve rulo hâline getirdi. Böylece Josephine artık ihtiyaç duyduğunda bu şeritten istediği kadar kesip pratik bir şekilde kullanabilecekti. Dickson tasarımını ticari olarak satışa sunma konusunda şirketini ikna etti ve bir süre sonra şirket “Band Air” marka adıyla el yapımı yara bandı üretmeye başladı. Başlangıçta satışlar çok iyi olmasa da şirketin ülke genelinde izcilere ücretsiz yara bandı dağıtmasıyla işler yoluna girdi. Bundan üç yıl sonra üretimde makineler kullanılmaya başlandı. Zaman içinde şirketin en bilinen ürünü hâline gelen yara bandı tasarımı nedeniyle Dickson çalıştığı şirketin başkan yardımcılığına kadar yükseldi.
